(Gillian and Py posing as anime characters)
My Unforgettable Experience
Last week ako ay nagkaroon ng hypertension. Ano ang dahilan? Stress. Pero huwag na nating pag-usapan iyon. Tumawag ako kay Tita Beth to inform her of something na urgent. Busy siya at sa hapon ko na lang siya na-contact. Anyway sinabi ko ang tungkol sa aking hypertension at nagtanong kung mayroon siyang gamot. Mayroon daw, at sinabi kung nasaan. Based on her instruction pinulot ko ang isang maliit na tableta na sa aking paningin ay korteng numero, number 8 to be exact. Tatapyasin ko sana para isang tableta lang ang aking iinumin (akala ko kasi nagkadikit lang) pero gusto ko madaliang paggaling kaya ininum ko na lang na buo. Wala pang 30 minutes ay bigla akong nahilo. Hindi lang iyan habang nanunood ako ng TV ay bigla na lang nag-init ang aking katawan at ang aking sikmura ay sumakit na para bagang mayroon akong ulcer. Baaaaaddddddd, nasabi ko kaya naligo kaagad ako. Unang buhos sa talampakan, pangalawa sa baywang, at buong katawan na. Nanghihina pa rin ako, kaya uminom na lang ako ng tubig sa takot na inaatake na ako ng highblood. Tamang-tama mayroon pa lang oranges sa refrigerator kaya kumain ako ng apat. Medyo na-relieved ako, this time parang naghahanap ang aking katawan ng matamis na pagkain. Kumain nga ako nga isang pirasong loaf bread.
Dumating sina Pi at Gillian, nakahiga ako sa sofa. Sinabi kong nahihilo ako at pinatatawagan ko pa nga si Tita Beth. Pero medyo gumaling ako ng bahagya kaya ipinagpasya ko na lang na hintayin siya. Dumating nga ang dakilang Tita at kitang-kita niya ang aba kong kalagayan.
Saglit niya akong tinignan at kinumusta kung magaling na ako. Okey lang ang sagot ko, kaya pagkatapos niyang magpalit ay nagtungo na ng banyo para maligo. Pagkaligo ay pagkain naman ang inatupag. Sinabayan ko na siya at habang kumakain nabanggit ko ang tungkol sa gamot na aking ininom. Tinignan namin sa lalagyan, laking gulat na lang niya nang ito ay nabatid niyang pinakamalakas na gamot na pagpababa ng level ng blood sugar sa dugo. Para sa diabetes pala ang gamot na aking ininom, sa halip na ma-relieve ako sa hypertension nagfeeling diabetic tuloy ako. Sabi nga niya ay mabuti na lang at hindi ako nag-collapse. Ngayon alam ko na kung ano ang nararamdaman ng isang diabetic. Naiintindihan ko na kung ano ang kanyang nararanasan kapag tumataas ang level ng kanyang blood sugar sa dugo.
T-shirt Printing Blues
Noong sabado naman ay nagpagawa kami na sasakyan. Pinaayos ang preno (break drum and disc break reface) kung saan ay pinalitan ang ng break pad. Pinalitan din ang CV joints kung saan nahirapan ang mga mekaniko sa pagtanggal ng nasirang bearing. Magastos po, umabot na nine thousand pesos ang nagasta. Kasama namin si Gillian na noon ay may kailangang bilhin para sa kanyang school project. After the car repair in Servitec ay tumuloy na kami sa National Book store ng Antipolo City. Tanging silk screen lang ang nabili. Hindi namin kasi alam kung anong klaseng liquid ang binibili para dumikit ang plastic film sa silk screen. Nalaman ni Boyet na mag-pe-printing kami ng Tshirt, nakisawsaw na rin siya. Ang result, its a mess. Messy talaga. Nasira namin ang mga t-shirts na pini-printahan. Kaya we decided na back to square one muli.
Sunday ay nagpunta kami ng Santa Lucia para bilhin doon ang mga kailangan ni Gillian at Py. Wala kaming nabiling adhesion liquid. Naubosan daw ang National Book Store doon ng supply. Hilong-hilo na si Tita Beth sa kapal ng mga namimili para sa Pasko. Sa parking area nga ay nahirapan pa kaming maghanap ng space. Nakakita kami ng parking space sa may damuhan malapit sa quarters ng mga guardiya. Ito nga ang masama sa kalituhan, dahil ako ay lumabas sa kotse para tignan ang pagkakaparada, naiwanan ko ang susi. Akala ko si Tita Beth na ang kumuha dahil siya ang pumatay ng aircon at makina. Heto na po ang problema, ng pauwi na kami, hindi namin mabuksan ang pintuan ng kotse dahil naiwan sa loob ang susi. Tinawagan namin si Boyet para dalhin ang duplicate key. Kaya nasabi nga namin na magkaroon ng extra duplicate keys para hindi na maulit ang ganitong problema. Pangalawa na ito. Pero kagaya din ng unang experience namin, security guard din ang nagbukas sa pamamagitan lang ng kapirasong alambre. Nagpasalamat kami sa mga dakilang guwardiya na tumulong sa amin, nagbigay nga kami ng fifty pesos bilang pasasalamat. Inabisuhan na lang namin si Boyet na huwag na siyang tumuloy pa. Mabuti na lang ay nasa bahay pa lang siya noon. Sinabi niya kasi na on-the-way na siya kaya naman kami ay nag-alala. On the way nakatanggap kami ng text message niya, nagluto pala siya ng imbaliktad (isang Ilocano receipe mula sa karne ng baka na kanyang ginaya hango sa information na nakuha niya sa internet). Masarap ang pagkaluto kaya naubos lahat. Ang kaunting natira ko ay pinaubos ko na nga lang kay Tita Beth. Saglit na nakalimutan ang problemang dinulot ng pagkaiwan ng susi sa loob ng kotse. Isa ring kapalpakan ng lakad na iyon ay nang magdisisyon kami na pumunta sa Ever Emporium ng Pasig City para bumili ng adhering liquid sa branch ng National Book Store doon. Pero pagsapit namin doon ay nagsara na ang naturang book store.
Dahil sa napagod si Gillian ay nag-absent na lang siya ng Monday. Sinamahan ko siyang bumili ng mga kailangan niya sa pag-pi-print ng T-shirt sa unang book store na aming pinuntahan sa Antipolo. Nandito lang pala ang hinahanap. Lesson to learn, magtanong ng malaman. Hindi kami kasi nagtanong noon kung mayroon silang stock ng naturang produkto. Kaya pagdating namin sa bahay gumawa ng panibagong silk screen si Gillian para sa kanyang project. Nagmadali kagaya ng dati kaya pumalpak muli ang kanyang ginawa. Yeeba, history repeats itself in this occassion. Dahil may extra silk screen at film, susubokan kong gumawa ng design at muling subokan mag-print ng T-shirt. I hope kuha na by this time.
No comments:
Post a Comment